(het hele programma zit vol prachtige muziek, maar als je niet alles wil luisteren spoel dan even door naar 20:12)

Ik was deze brief anderhalve maand geleden al begonnen, vanuit een cafetaria in een of ander pittoresk Noors dorp, omgeven door de altijd weer magnifieke bergen daar. We (Ellen, Inte en ik) waren met een omweg langs gletsjers en fjorden op weg naar België. Inte werkte aan haar thesis, Ellen aan een subsidiedossier en ik probeerde mijn leven wat op orde te krijgen. Als deel daarvan begon ik schoorvoetend aan een nieuwe brief – ik zou er per slot van rekening ongeveer één per maand schrijven – die ik dan wel zou afwerken in België. (Hier hoort een hoofdschuddend, 'Ken jezelf, Anna, ken jezelf.')

Bon, vijf weken Belgische overweldiging, een huwelijk (mama en Jan), een old school verjaardagsfeestje (34, met rietjes, papieren parasolletjes en hele leuke mensen), een afstuderen (ceremoniespreker en ritueelbegeleider),  wat kinderoppas- en schilder- of tuinwerkhulpacties, administratieve rompslomptelefoontjes, ettelijke bijpraatwandelingen en -etentjes later, was het dan eindelijk zo ver: tijdens de treinreis terug van Gent naar Edsåsdalen, vond ik de ruimte in mezelf om te zitten en te schrijven. Er was daar niemand om mee af te spreken, ik kon nergens naartoe, Friends begon uiteindelijk toch op mijn systeem te werken en ik voelde zin om te beginnen. 

Over de website gesproken, als je nog eens een kijkje neemt, zul je zien dat die nu Mannaz heet en dat Med Jorden som Grund het motto is geworden. Het proces van naamsverandering begon bij het besef dat een Nederlandstalige naam erg onhandig is voor een bedrijf dat ook in Zweden werkt. Mannaz was al een aantal keer in me opgekomen omdat het de naam is van de rune die ik ooit koos voor het logo. Dat was natuurlijk niet toevallig: het is de rune van de Oudnoorse god Heimdal – met wie ik me, sinds ik hem toen ik tien was speelde in een toneel over de hamer van Thor, altijd verbonden heb gevoeld. Heimdal is de wachter van Bifrost, de regenboogbrug tussen Asgaard (de godenwereld) en Midgaard (de mensenwereld). Daar stond ik, met mijn zwaard op de regenboogbrug, voor het eerst helemaal in mijn eentje een lied te zingen op een podium. 

Na vele omzwervingen heb ik mijn plek daar eindelijk teruggevonden: op de brug tussen het heilige en het menselijke, met mijn pen(seel) en mijn lied. Alleen, ik heb het idee dat er soms nog weinig brug over is om op te staan, tussen die twee werelden. Hoe kunnen we ons – nadat we onder dwang onze oorspronkelijke rituelen en wijsheden hebben opgegeven, en we ons ondertussen middenin de mislukking van de grote monotheïstische godsdiensten bevinden – nog verbinden met het heilige?

Soms lijkt het tegen een neoliberale-exactwetenschappelijke-xenofobe achtergrond een hopeloze zaak, en tegelijk voel ik dat het ook poepsimpel kan zijn. Ik heb immers met de paplepel meegekregen dat het niet zo zwart-wit hoeft te zijn als gelovig/niet-gelovig, christelijk/oorspronkelijk, enzovoort - ik werd zelfs in het leven verwelkomd met een ceremonie die was vormgegeven rond de vier elementen en werd uitgevoerd door de niet-celibataire, tegendraadse priester-uit-dienst nonkel Willy. Voor mij onstaat de verbinding met het heilige nog steeds automatisch wanneer ik tijd doorbreng met de elementen en tijdens het creëren van ceremonies, schilderijen en (gezongen) verhalen. Dat blijken voor mij de werktuigen die me helpen om de brug te herstellen. Ik geloof dat elk mens z’n eigen werktuigen in zich draagt. Mannaz is dan ook niet alleen de rune die staat voor de individuele mens en de gehele mensheid maar ook – en misschien vooral – voor het goddelijke i människan.

Dat van denken naar doen soms zo lang duurt bij mij – in dit geval twee (of vierendertig?) jaar - heeft naast omgevingsfactoren natuurlijk vooral met de volgende vicieuze gedachtencirkel te maken: ik vind het eng om met mijn werk naar buiten te komen – ik wil dat pas doen als het perfect is – zo lang het niet perfect is, hoef ik niets te doen - gelukkig maar, want, ik vind het eng om ... enz.

Nu, het is nog niet perfect, maar het bestaat en het wil leven. Ik wil mensen helpen om hun brug tussen het menselijke en het heilige te herstellen, door in ceremonie te gaan, door gemeenschap te vormen en door zich open te stellen voor de magische krachten van klank, woord en beeld. 

Men zegge het voort!*

Met liefs

Anna

(Foto: Bie Vancollie)

*Dat mag je serieus nemen want ik wil mensen bereiken zonder daarvoor op sociale media te hoeven rondhangen. Dat is zowel een experiment als een statement. Want, hoewel er ook al goede dingen uit zijn voortgekomen, het blijven volgens mij monsterachtige platformen die ik niet wil steunen omdat ik oprecht geloof dat ze niet het beste met ons voorhebben. En omdat ik ook oprecht geloof dat echte, mens-aan-mens contacten nog altijd de beste zijn.